AMAÇ: Bu çalışmada kekemeliği olan çocukların kekemelik şiddetleri ve yaşam kaliteleri arasındaki ilişkiler değerlendirildi.
YÖNTEMLER: Ocak 2015 - Kasım 2015 tarihleri arasında kliniğimize başvuran 28 kekeme çocuk (26 erkek, 2 kız; ort. yaş 10.03 yıl) ve normal konuşan 28 çocuk (22 erkek, 6 kız; ort. yaş 9.96 yıl) Kekemelik Şiddeti Değerlendirme Ölçeği 3 (SSI-3) ile kekemeliğin şiddeti açısından ve Çocuklar İçin Yaşam Kalitesi Ölçeği 4 (ÇİYKÖ 4) ile yaşam kalitesi açısından değerlendirildi ve karşılaştırıldı. Kekemeliğin şiddeti ile ÇİYKÖ puanları arasındaki ilişki araştırıldı.
BULGULAR: Kekeme grubun yaşam kalitesi puanları tüm alt ölçeklerde ve toplam puanda normal konuşan gruba göre daha düşük bulundu. Aradaki farkların hemen hemen tamamı istatistiksel olarak anlamlı idi. Ancak kekemeliğin şiddeti ile yaşam kalitesi bulguları arasında anlamlı bir ilişki gözlenmedi.
SONUÇ: Yaşam kalitesi değerlendirmeleri kekemeliğin takibinde faydalı bir yöntem olarak tercih edilebilir. Normal gruba göre kekeme grubun elde ettiği puanların zaman içerisindeki değişimleri ile terapinin başarısı arasındaki ilişkinin incelenmesi önerilmektedir.

OBJECTIVE: This study aims to evaluate the relationship between the severity of stuttering in children and their quality of life.
METHODS: Between January 2015 and November 2015, two groups consisting of 28 stutterers (26 male, 2 female; mean age 10.03 years) who were admitted to our clinic and 28 normal-speaking children (22 male, 6 female; mean age 9.96 years) were evaluated and compared by using Stuttering Severity Instrument 3 (SSI-3) for severity of stuttering and Quality of Life for Children Scale 4 (QLCS 4) for the quality of life. The relation between the severity of stuttering and the QLCS scores was examined.
RESULTS: The quality of life scores of stutterer group were found to be lower than those of normal-speaking group in all sub-scales and in total score. Almost all of the differences were statistically significant. But no relation was observed between the severity of stuttering and the QLCS scores.
CONCLUSION: Quality of life evaluations may be preferred as a useful method to follow-up the stuttering. Assessing the relation between the success of therapy and the changes in scores of normal-speaking and stuttering groups in course of time is recommended.