AMAÇ: Bu çalışmada geleneksel adenoidektomi sonrası cerrahi bölgenin arka rinoskopi aynası veya endoskopi eşliğinde değerlendirilmesinin ameliyat sonrası sonuçlar üzerindeki muhtemel etkileri araştırıldı.
YÖNTEMLER: Adenoid vejetasyon tanısı konulan 73 çocuk hasta (35 kız, 38 erkek; ort yaş 6.8±1.4 yıl; dağılım 3-14 yıl) çalışmaya dahil edildi. Nazofarenkste kalıntı doku varlığını saptamak için rijit teleskop ile transnazal veya transoral olarak geleneksel adenoidektomi sonrası endoskopik değerlendirme yapılan hastalar çalışma grubunu, nazofarenksin indirekt olarak ışık altında arka rinoskopi aynası ile değerlendirildiği hastalar ise kontrol grubunu oluşturdu. Kalıntı adenoid dokuları, adenoid küreti ve nazofarenks panç forsepsi ile temizlendi. Ameliyat sonrasında hastaların birinci hafta, birinci ay ve altıncı ayda kontrolleri yapıldı. Kontrollerine gelmeyen hastaların ailelerine telefon edilerek bilgi alındı.
BULGULAR: Geleneksel adenoidektomi sonrasında çalışma grubunda 14 hastada (%43.7), kontrol grubunda 19 hastada (%46.3) çıkarılması gereken kalıntı adenoid dokusu tespit edildi. Her iki grup arasında anlamlı bir fark görülmedi (p=0.82). Altıncı ayda çalışma grubunda bir, kontrol grubunda iki hastada medikal tedaviye yanıt vermeyen ve adenoidektomi gerektirecek nüks adenoid hipertrofi saptandı. Altıncı ayda gruplar arasında nüks oranları açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı (p=0.71).
SONUÇ: Adenotom ve küretlerin kullanıldığı ve nazofarenksin parmak ile muayene edildiği ve ışık altında indirekt olarak larenks aynası ile görüntülendiği geleneksel adenoidektomi, halen tatmin edici bir tedavi yöntemi olarak görünmektedir.

OBJECTIVE: This study aims to investigate possible effects of posterior rhinoscopy mirror or endoscopic evaluation of the surgical site on postoperative outcomes following conventional adenoidectomy.
METHODS: A total of 73 patients (35 girls, 38 boys; mean age 6.8±1.4 years; range 3 to 14 years) who were diagnosed with adenoid vegetation were included. The study group consisted of patients who underwent a transnasal or transoral endoscopic examination by a rigid telescope to diagnose the presence of any residual tissue after conventional adenoidectomy, while the control group included patients who underwent nasopharyngeal examination under indirect light by a posterior rhinoscopy mirror. Residual adenoid tissues were removed using an adenoid curette and nasopharynx punch forceps. Patients were followed at first week, first month and sixth month postoperatively. Information was taken from families of the patients who failed to come to their scheduled visit by telephone.
RESULTS: Residual adenoid tissues requiring to be removed after conventional adenoidectomy were identified in 14 patients (43.7%) in the study group and in 19 patients (46.3%) in the control group. There was no significant difference between two groups (p=0.82). One patient in the study group and two patients in the control group had recurrent adenoid hypertrophy which was refractory to medical treatment and required adenoidectomy at six month. There was no statistically significant difference in the recurrence rates between the groups at six months (p=0.71).
CONCLUSION: Conventional adenoidectomy in which adenotome and curettes are used and nasopharynx is examined by finger and viewed under indirect light using a laryngeal mirror seems to be still a satisfactory treatment modality.