AMAÇ: Bu çalışmada amacımız genç kulak burun boğaz asistanlarının timpanoplasti ameliyatına başlarken hangi cerrahi yönteme daha kolay alışacağını ve hangi yöntemin daha başarılı sonuçlar elde edebileceğini belirlemektir.
YÖNTEMLER: Tip 1 timpanoplasti yapılan 58 hastanın dosyaları Eylül 2020 - Eylül 2021 tarihleri arasında retrospektif olarak tarandı. Hastalar yapılan cerrahi işleme göre mikroskopik (MT) ve endoskopik (ET) grup olarak iki gruba ayrıldı. Endoskopik gruba 30 hasta (16 kadın, 14 erkek; medyan yaş: 36.5 yıl; dağılım, 18-56 yıl) dahil edildi ve MT grubuna 28 hasta (15 erkek, 13 kadın; medyan yaş: 29.5 yıl; dağılım, 18-52 yıl) dahil edildi. İki grup ameliyat öncesi ve sonrası odyometri sonuçları ve greft başarı oranları açısından karşılaştırıldı.
BULGULAR: İki grup arasında ameliyat öncesi ve sonrası hava-kemik iletim saf ses ortalamaları ve hava-kemik yolu farkı açısından anlamlı bir fark yoktu (p>0.05). Hava-kemik yolu fark kazancı ET grubunda 13 dB, MT grubunda 9.42 dB idi ve bu fark istatistiksel olarak anlamlıydı (p<0.05). Greft başarı oranı ET grubunda %86.7, MT grubunda %75 idi ancak iki grup arasında anlamlı fark yoktu (p>0.05).
SONUÇ: Çalışmamızda hava-kemik yolu fark kazanımı ET grubunda daha iyi olmasına rağmen bu farkın klinik olarak ihmal edilebilir düzeyde olduğu söylenebilir. Bu tarz bir çalışmanın daha fazla cerrah ve cerrahi vaka ile yapılmasının kulak burun boğaz asistanlarının tip 1 timpanoplasti cerrahisine başlamada yol gösterici olabileceğini düşünmekteyiz.

OBJECTIVE: The study aimed to identify which surgical method will provide an easier initiation to tympanoplasty for young otolaryngology residents and which method will achieve more successful results.
METHODS: The files of 58 patients who underwent type 1 tympanoplasty were retrospectively reviewed between September 2020 and September 2021. Patients were divided into two groups according to the surgical procedure as the microscopic (MT) and the endoscopic (ET) group. The ET group included 30 patients (16 females, 14 males; median age: 36.5 years range, 18 to 56 years), and the MT group included 28 patients (15 males, 13 females; median age: 29.5 years; range, 18 to 52 years). The two groups were compared in terms of pre- and postoperative audiometry results and graft success rates.
RESULTS: There was no significant difference between the two groups in terms of pre- and postoperative air-bone conduction pure tone averages and air-bone gap (p>0.05). Air-bone gap gain was 13 dB in the ET group and 9.42 dB in the MT group, and this difference was statistically significant (p<0.05). The graft success rate was 86.7% in the ET group and 75% in the MT group, but there was no significant difference between the two groups (p>0.05).
CONCLUSION: Although the air-bone gap gain was better in the ET group in our study, it can be said that this difference was clinically negligible. We believe that conducting such a study with more surgeons and surgical cases may guide the otolaryngology residents to start type 1 tympanoplasty surgery.