Ses toleransında azalma, çevresel seslere karşı hassasiyetin arttığı bir durumdur. Hiperakuzi, mizofoni ve fonofobi bu durumun alt türleridir. Güncel literatürde tanımı, sınıflandırılması, mekanizmaları ve yönetim stratejileri tartışılmaya devam etmektedir. Değerlendirme için testler ve özbildirim ölçütleri mevcuttur. Yönetim stratejileri danışmanlık yaklaşımları, ses zenginleştirme terapisi ve psikolojik destek temelinde ilerlemektedir. Bu bağlamda, multimodal yaklaşımlar rehabilitasyon sürecinin etkinliğini artırmaktadır. Klinik pratiklerde yaygın görülmesine rağmen yeterince tanınmayan bu grup hastanın uygun şekilde değerlendirilmesi ve yönlendirilmesi kritik önem taşımaktadır. Bu geleneksel derlemenin amacı, azalmış ses toleransı bozuklukları üzerine mevcut literatürü incelemek ve bu durumların tanımını, sınıflandırılmasını, mekanizmalarını ve yönetim stratejilerini tartışmaktır.

Decreased sound tolerance is a condition in which sensitivity to environmental sounds is increased. Hyperacusis, misophonia, and phonophobia are subtypes of this condition. Current literature continues to debate the definition, classification, mechanisms, and management strategies. Tests and self-report measures are available for assessment. Management strategies are based on counseling approaches, sound enrichment therapy, and psychological support. In this context, multimodal approaches increase the effectiveness of the rehabilitation process. Appropriate assessment and guidance of this group of patients, who are not sufficiently recognized despite being common in clinical practice, is of critical significance. The aim of this narrative review is to examine the current literature on disorders of decreased sound tolerance and discuss the definition, classification, mechanisms, and management strategies of these conditions.